Përshkrimi i Profetit Muhamed alejhi salatu ue selam

Përshkrimi i Profetit Muhamed 

alejhi salatu ue selam

Hindi, vajza e Ebu Halah et-Temimit r.a., e përshkruante Profetin e Allahut xh.sh. si me poshtë:

“I Dërguari i Allahut xh.sh. ishte një njeri i mrekullueshëm, që ishte i nderuar denjësisht nga të gjithë ata që e takuan dhe e panë atë. Fytyra e tij shkëlqente si hëna e plotë.

Ai ishte i një gjatësie mesatare, as shumë i gjate, as shumë i shkurtër. Ai kishte kokë të madhe dhe flokët e tij ishin të përdredhura. Ai i ndante në mes flokët nëse ato i zgjateshin shumë, ndryshe flokët e tij nuk i kapërcenin bulat e veshëve të tij në rrethana normale. Ai ishte mishërimi i shëndetit. Balli i tij ishte i gjerë, vetullat e tij ishin të rregullta e të pashme në mënyrë të natyrshme dhe ato nuk ishin të bashkuara. Ai kishte një venë në mes të vetullave që i fryhej në rast zemërimi, hunda e tij ishte e drejtë dhe kishte një ngjyrë të kuqe të veçantë. Rrëza e hundës ishte e gjatë dhe e hollë. Profeti a.s. kishte një mjekër të trashë dhe faqe të buta, ai kishte gojë të madhe dhe kishte mustaqe. Dhëmbët e tij kishin hapësira midis. Qafa e tij ishte e bukur si e një kukulle dhe ishte në ngjyrë të argjendtë në të bardhë. Profeti a.s. kishte një trup mesatar dhe ishte mjaft i fortë. Barku dhe kraharori i tij ishin në të njëjtin nivel, gjoksi dhe shpatullat e tij ishin të gjera, belin e kishte të gjerë. Lëkura e tij ishte e bardhë, ai kishte qime nga fundi i kraharorit e deri te kërthiza, nuk kishte qime në kraharor, por krahët dhe shpatullat e tij ishin me qime. Parakrahët e tij ishin të mëdhenj dhe pëllëmbët e tij ishin të gjera, të dy duart dhe këmbët ishin të shkurtra dhe gishtërinjtë e tij ishin të një gjatësie mesatare, këmbët e tij ishin të sheshta dhe të lëmuara, e si pasojë e këmbëve të lëmuara te tij uji nuk ngelte në ta.

Ai ecte me hapa të mëdhenj dhe në mënyrë të hijshme. Kur ecte, ai i ngrinte këmbët dhe nuk i tërhiqte ato. Kurdoherë që Profeti a.s. kthehej, ai do të kthehej me të tërë trupin e tij (dhe jo të kthente vetëm kokën). Ai e ulte shikimin shpesh dhe më shpesh shikonte në tokë se sa lart në qiell. Ai hidhte një shikim të shpejtë (dhe nuk e ngulte shikimin për gjëra të ndryshme). Ai i përshëndeste të tjerët përpara se ata ta përshëndesnin atë.

Dikush e pyeti: “Na përshkruaj mënyrën e tij të të folurit”, Hindi u përgjigj:

“Profeti a.s. ishte i heshtur pjesën më të madhe të kohës dhe rrinte i menduar, ai kurrë nuk rehatohej plotësisht dhe nuk fliste nëse nuk i kërkohej. Kurdoherë që fliste, ai e fillonte dhe e mbaronte bisedën e tij me emrin e Allahut xh.sh. Ai fliste qartë dhe i shqiptonte fjalët me kuptimin e tyre të plotë, precize dhe bisedat e tij ishin të kujdesshme. Fjalët e tij ishin vendimtare, askush nuk mund t’i shtrembëronte ato. Ai ishte jashtëzakonisht i dashur dhe i kujdesshëm. Ai kurrë nuk ofendonte njeri. Ai ishte mirënjohës për çdo mirësi që Allahu xh.sh. i kishte dhuruar atij sado e vogël të ishte ajo. Ai kurrë nuk i nënvlerësonte gjërat. Ai kurrë nuk e kritikonte ushqimin që hante, por as e lavdëronte atë. Ai nuk mërzitej kurrë për çështjet e dynjasë. Nëse ndokujt i ishte bërë padrejtësi, ai zëmërohej shumë. Zemërimi i tij nuk ulej derisa personit t’i jepej e drejta e tij. Ai nuk nevrikosej kurrë nëse i bëhej padrejtësi dhe nuk përfitonte nga rasti. Kur dëftonte diçka, ai e dëftonte me të gjithë dorën e vet, e jo me gisht. Kur Profeti a.s befasohej, ai rrihte shuplakat. Kur Profeti a.s. fliste ai e qëllonte pëllëmbën e dorës së djathtë me gishtin e madh të dorës së majtë. Kur ai zemërohej ai e kthente fytyrën në anën tjetër dhe kur ishte i kënaqur dhe i lumtur e ulte shikimin. Pjesa më e madhe e së qeshurës së tij përbëhej nga buzëqeshja. Sa herë buzëqeshte dhëmbët e tij dukeshin si margaritarë të ndritshëm.

Hasani r.a. ka thënë: Unë nuk i kisha treguar Hysenit për këtë (përshkrimin e Profetit a.s.) për një periudhë kohe, por ai ndërkohë kishte pyetur të atin (Aliun r.a.) rreth këtyre detajeve.

Hyseni r.a. ka thënë: Unë e kam pyetur babain tim se si Profeti a.s. hynte në familjen e tij dhe dilte prej saj, dhe rreth sjelljes së tij në përgjithësi. Unë e kam pyetur babain tim se si e kalonte kohën Profeti a.s. në shtëpinë e tij dhe se si e ndante kohën ai. Ai i ishte përgjigjur: Profeti a.s. e ndante kohën në tri pjesë, një pjesë për hir të Allahut, një pjesë për familjen e tij dhe të tretën e ndante midis vetes së tij dhe njerëzve.

Ai nuk e mbante të fshehtë ndonjë këshillë apo ndonjë udhëzim. Ai do ta kalonte pjesën e caktuar të kohës për Umetin e tij, duke u marrë me nevojat e njerëzve sipas statusit të tyre fetar dhe nevojave të tyre. Ai do t’i angazhonte këta njerëz, duke u mësuar se çfarë do t’u sillte begati atyre dhe Umetit, duke i njoftuar se për çfarë kishin nevojë. Ai u thoshte atyre: “Ata që janë të pranishëm le t’ua përcjellin atë që dëgjuan atyre që s’ishin të pranishëm dhe të më njoftojnë mua për nevojat e atyre që nuk mund të marrin pjesë në takimin tonë, sepse “Kushdo që informon prijësin e tij për gjendjen e vështirë të një personi, Allahu xh.sh. do t’i japë qëndrueshmëri mbi Urën e Siratit, Ditën e Ringjalljes”.

Hyseni r.a shtoi më tej se: “Unë e pyeta babain tim për mënyrën që i Dërguari a.s. përdorte ndërsa ai gjendej jashtë shtëpie”. Ai më tha: Ai e ruante gjuhën e tij nga bisedat e kota e të padobishme dhe jepte këshilla të vyera e të sinqerta dhe kur bisedonte jepte këshilla të dobishme me anë të të cilave ai mund të ishte në gjendje t’i grumbullonte dhe t’i bashkonte njerëzit. Ai i respektonte bujarët, fisnikët e të dashurit midis çdo populli dhe u ngarkonte atyre punët e popullit të tyre.

Ai i këshillonte njerëzit kundër të këqijave dhe ruhej prej të këqijave gjithashtu, megjithëse ai nuk vrenjtej kurrë para ndonjë personi. Ai pyeste për gjendjen e njerëzve dhe urdhëronte gjithnjë për të mirë dhe i ndalonte nga e keqja. Profeti a.s. ishte i matur në të gjitha punët e tij, ai kurrë nuk e humbiste rastin për t’u kujtuar shokët e vet dhe për t’u dhënë këshilla të vyera e të sinqerta. Profeti a.s. ishte i përgatitur për çdo situatë dhe gjithmonë do ta mbronte të vërtetën  dhe nuk ishte njeri i shkujdesur. Njerëzit qe uleshin pranë tij ishin më të mirët mes njerëzve. Shoku më i lartë në nivel dhe në gradë do të ishte ai që e mbështeste dhe e ndihmonte atë në mënyrën më të mirë.

Hyseni r.a thotë: “Unë e kam pyetur babanë tim për mënyrën se si sillej Profeti a.s. kur ulej dhe ai më tha: I Dërguari i Allahut xh.sh. nuk ngrihej dhe nuk ulej kurrë pa përmendur emrin e Allahut xh.sh. Ai nuk caktonte një vend për t’u ulur që kështu ai mund ta konsideronte të tijin. Ai ulej kudo që gjente një vend të lirë. Po ashtu i porosiste të tjerët të bënin të njëjtën gjë kur ata të hynin për t’u ulur diku. Ai e ndante kohën e tij në mënyrë të barabartë dhe të drejtë ndërmjet shokëve të tij (sahabeve) që uleshin së bashku me të. Ai që ulej me Profetin a.s. mendonte se ai ishte njeriu me i rëndësishëm dhe më i dashur për të. Nëse një person do të shkonte tek Profeti a.s. dhe do t’i kërkonte atij për ndonjë nevojë të caktuar, ai nuk do ta përcillte me ashpërsi, por do ta lejonte atë ta paraqiste kërkesën e tij dhe do ta linte të largohej kur ai të dëshironte. Profeti a.s. nuk do ta kthente kurrë duarbosh dikë që donte diçka, por ai më së paku e përcillte me fjale të këndshme e të mira, nëse nuk ishte në gjendje t’ia përmbushte kërkesën e tij. Ai kishte një zemër të hapur e të madhe dhe një mendje të ndritur. Ai konsiderohej si një baba i dashur dhe që tregonte kujdes për çdo njeri. Të gjithë njerëzit për të ishin të barabartë. Ligjëratat e Profetit a.s. ishin ligjërata të dijes, këmbënguljes, thjeshtësisë dhe besimit. Askush nuk e ngrinte zërin në praninë e Profetit a.s., cilido nuk mund të fliste keq për tjetrin ose ta përgojonte në praninë e tij aty. Ata që ishin në këto ligjërata e trajtonin njëri-tjetrin me nderim, i respektonin të moshuarit dhe ishin te mëshirshëm me të rinjtë, dhe i respektonin të huajt.

Hyseni r.a. gjithashtu ka thënë: “Unë e pyeta babanë tim se çfarë qëndrimi mbante Profeti a.s. me njerëzit në takimet dhe mbledhjet e tij, dhe ai më tha: I Dërguari i Allahut xh.sh ishte vazhdimisht i gëzueshëm, ai ishte tërësisht i dashur dhe tregonte kujdes të madh. Ai kurrë nuk ishte i vrazhdë, ai kurrë nuk e ngrinte zërin në publik dhe të përdorte fjalor të ulët. Ai kurrë nuk fliste keq dhe të përgojonte. Ai kurrë nuk lajkatonte njeri, ai kurrë nuk zhgënjeu dikë. Ai shmangte tre gjera; debatin, të folurin shumë dhe të ndërhynte në gjëra që nuk kishin rëndësi për të. Ai gjithashtu shmangte tre gjëra të tjera. Të fliste keq për dikë, ai kurrë nuk tallte njeri dhe ai kurrë nuk fliste për gabimet e dikujt në sy të të tjerëve dhe kurrë nuk kritikonte njeri. Ai fliste dhe diskutonte për gjera që ai shpresonte se do të shpërblehej për to. Sa herë që Profeti a.s. fliste, shokët e tij shikonin poshtë në tokë (në shenjë respekti dhe vëmendje), edhe sikur ndonjë zog të qëndronte në kokat e tyre. Pasi i Dërguari i Allahut xh.sh. mbaronte së foluri shokët e tij fillonin e flisnin. Ata kurrë nuk bënë dallime në prani të tij. Sa herë që një nga shoket (sahabët) fliste, të tjerët do të dëgjonin me vëmendje derisa ai ta përfundonte bisedën e tij. Vetëm sahabët prijës (udhëheqës) flisnin në praninë e Profetit a.s.

I Dërguari i Allahut xh.sh. tregonte durim të madh kur dëgjonte një të huaj me theks ose me dialekt të vështirë. Ai nuk do ta pyeste folësin derisa ai ta kishte përfunduar fjalën e tij. Në fakt i Dërguari a.s. i Allahut xh.sh. i dërgonte sahabët që ta ndihmonin dikë që kërkonte ndihmën e tij. Ai kurrë nuk e ndërpriste dikë që ishte duke folur derisa ai ta përfundonte bisedën e tij dhe të ndalonte dikë që me dëshirën e tij çohej për t’u larguar. (Përcjell Bejhekiu)