Humori karakteristik i Hafiz Dalliut

Nga kujtimet e një të burgosuri politik të komunizmit

[Humori i Hafiz Dalliut dallon edhe në momentet më të vështira të jetës së tij të trazuar në dobi të atdheut dhe të fesë.]

Kur u kthyem në burgun e Tiranës pamë se mënyra e administrimit aty kishte ndryshuar. Na futën në burgun e vjetër në rrugën “Mine Peza”. Kur patëm marrë rrugën e Jubës, aty nuk kish mbetur as një e tretat e të mjeruarve, kurse tani që u kthyem e gjetëm veten të shtrënguar si kokrrat e shegës. Holli qendror plot e përplot dhe gjithë korridoret ishin plot me të burgosur, ngjeshur e stivosur njëri pas tjetrit si fishekët në qese. Në fund të këtij vargu që s’kish të sosur, pikërisht te zgara e hekurt, në krye të shkallës së birucave kishin vënë Hafiz Ibrahim Dalliun.

Duke qenë e njohur botërisht biografia e tij, e cila kish lidhje me të gjitha momentet heroike të historisë së Shqipërisë, kur e pyesnin se si ishte e mundur të ishte këtu një njeri që s’kishte lënë burg të Perandorisë Osmane pa shkelur, sepse luftonte, ndonëse me çallmë në kokë, për pavarësinë e Shqipërisë.

- Ç’t’i bësh mor bir,- thoshte ai,- këto janë ligjet e “Demir Kacisë”. (demokracise)

I shkreti Hafiz, në atë moshë të thyer e të dërrmuar nga vuajtjet, pa bir e pa bijë, ai prapëseprapë nuk e kishte humbur atë ndjenjën e humorit, që e kishte karakterizuar tërë jetën!

Beqir Ajazi, Nga Shkaba me kurorë të drapri me çekan; fq. 374-375/ 55/ Tiranë 2007.