poezia

Poezi të një mëngjesi të vonuar me një filxhan kafe në dorë

Roald A. Hysa

Lindur në Tiranë. Mbaron gjimnazin “Sami Frashëri” në vitin 1985 dhe vazhdon të lartën për gjuhë-letërsi në vitet 1992-1996. Ka botuar poezi në disa gazeta të përditshme.

* * *

Nesër dua të vij me ty

Pas ngjyrave të flokëve të tu.

Vepër arti rrotull meje

Vjen ti pamëshirë,

Ndjej zemrën tënde

Të rrahi furishëm mbi rrënojat

e artit tim.

Hajde, pra, ulëri vogëlushe

Jepi se dua të të dëgjoj

Me kënaqësinë e të mjeruarit

Që zbret shkallët

Me hidhërimin e këmbëve

Të thyera pas letrave

Të pashkruara për ty.

..............................................

nuk është mjaft për mua

DRITA,

Por buza rrokullisëse

Që më sheh prirtazi

Dhe buzëqesh.

* * *

Pulbardha në stacion

Buzë rrugës

Ftonte detin te hipte

Në qiellin manushaqe.

Pas reve drita fsheh yjet

Dhe drithma fsheh sytë e saj

Kur zemra thotë plas

Se dua të plas

E shishja se dua të derdhem

Në kalldrëmin e shtëpisë

Së mekur përkohësisht.

* * *

Ndriçimi i kandilit

Përshëndet me peshkun në lëvizje

Pa ditur kush është dhimbja e vet.

Humnera e Mindanaos nuk mjafton

Për ta zbritur pishtarin stafetë

Në vatrën tmerruese të errësirës.

Peshqit precipitojnë në formacion

Zbulimi dhe shohin si shuhen

Nji nga nji thërrimet e flakës

Që duan të sjellin.

* * *

Ik prej këndej,

Diku aty tej

Në shkurrishte gushkuqi

Ndalet për të pështyrë dikë

Pas ferrave që dridhet.

Era merr gjethet pa leje

E i çon në vendet

Ku më parë loznin fëmijët

E trembur

Nga dhimbja jote.

Cikloni pas

Shumë rrotullimesh

Nga dora jote vjen

Tek unë dhe fal

Një dorë grurë me egjër.

............

..............

................

Vazhdon kokëziu të këndojë

Nën hijen...

* * *

Për pak kohë

Unë e di atë

Se ku do të zbresë,

Ndoshta nga retë do t’ishte

Më mirë,

Por jo se andej zbresin

Dallëndyshet vetmitare

Dhe nuk dua që prej saj

Të qaj me lotë gjaku

Nga gjethet vjeshtuke.

Nga gjethet vjeshtuke

Humbën me mijëra

Papushim,

Ndërmjet tyre dhe të miat.

* * *

Thirre pendën e zogut

Qetësues në hapat e tij

Drejt qytetit,

Thirre arushin e vogël

Larg nënës

Dhe do të shihni

Përmes prizmit spektrin

E ngjyrave të paparë ndonjëherë.

* * *

Para letrës së bardhë

Fshihet misteri i përjetshëm

I endacakut po aq të përjetshëm

Sa pallto e grisur e tij

Me ulërimën jam këtu.

* * *

Drejt hapësirës na ndajnë

Sinjalet e patkonjve që priten

Me padurimin e të marrit.

Dikush ka marrë flamurin

E don ta valëvisi i pari

Në rërërat e shkretirave

Ku gjurma e gjelit zhduket

Bashkë me thirrjet.

4 vjet-drite na ndajnë

nga vezullimet e gënjeshtrës.

Nga shumë ulërima pafundësie

Vetëm prej njërës presim

Ankthin e përditshëm.

* * *

Shkuma e kafes hedh valle

Nën këmbët e valles

Me pritjen e përditshme

Që nuk luan centimetër

Nga karafilat e zinj.

* * *

Librat nxjerrin krye

Të mitur siç janë gjithnjë

Te muret vendosur sipër

Kërkojnë në heshtje

Dhimbjen e zhveshur lakuriq.

Mos qaj për të

As ai për ty, për të qarë s’ka.

* * *

Tullat e rrëgjuara

Njëra pas tjetrës

Dalin nën shiun e syve

Breshërues pa fjalë, memecë

Dhe lypin mëshirë papushim

Nga kalimtarët më memecë se ta.

Aty ka ndonjë që ndihmën e ka

Në vend të lutjes, mëshirë për

Të tjerët që nuk dinë se ç’është

Të nderesh.

* * *

Ka qenie,

Sipër teje dhe poshtë,

Në mes rrin peshkaqeni

Tërheq rrjetën

Nxjerr pantallona të grisura

Dhe shapkat e fakirit,

Ia mbyll hundët

Por fryma ka marrë fund

Në fundin e ditës së mëparshme.

shkurt 1994