Poemë e tiranisë njerëzore

Poemë e tiranisë njerëzore

Nën gërmadha shkrumbi vendi im psherëtin,

Me injorancë Zotit llogari i kërkon,

Dhe harron se vetes fajin ia përtërin:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

Ndër zhgrapje pallatesh që ngrihen gjer te retë,

Pa ditur se çfarë, gjërat i lakmon!

Këndon refrenin q’e ka gatitur vetë:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

Pa del robina dhe lind zonjën e vetë,

Në pelena dhimbjesh fëmijën e shtron;

Dhe kujton e shkreta se ka veç kët’ jetë:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

Dhe n’çorbën që e ka gatuar vetë,

Të gjithë njerëzinë ai e fton.

Kujton i ziu se bën diçka të shenjtë:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

Kur nga hiçi, del ndonjëri porsi profet;

Duke marrë poza si buf edhe harron,

Se i pazoti është për ato që flet:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

I vetëm, i truar ndihet nga kjo botë,

Një mori telashesh vetes po ia shton!

Për atë që s’duhet nga sytë nxjerr lotë:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

E kur ta shihni se është shkatërruar krejt...

Ah, sa keq, si u kujtuam shumë vonë?!...

Sikur ta kishim ditur paksa më shpejt:

Ne nuk jemi engjëj, por as demonë!

E kështu kjo gjë deri në pafundësi,

Pa pra’ ecën, në rrugën e saj vazhdon,

Dhe përsërisin ata me paturpësi:

Ne jemi engjëj, nuk jemi demonë!

Më falni, por ky refren përsëritet vetë!

Nga goja e njerëzve shpesh e dëgjon.

Jo unë, ata e thonë pa të drejtë:

Që janë engjëj dhe nuk janë demonë?