Besimet e muselmanve

Hafiz Ibrahim Dalliu rahmet paste

Dini Islam

Dini Islami i dëlirët

 nji kanun i Perëndishëm

Që me ândjet t’vet në t’mirët

I shtynë mentarët e mrrishëm

Ndër gjithë fenat dini islami

 i ndërmjetshëm e mâ i ploti

Dhe i natyrshëm, çue ma s’mrami

Fort i pëlqyshëm ke Zoti

Për s’tepri âsht i mbarueshëm

Sa të lavdohet i ka hije

Dy jetat i shkon lumnushëm

Ai që e mban fije për fije

Pra ata janë Muselmana

Që i besojnë Resulull-llahut

I besojnë dhe ata të tana

Që i ka prue ai prej All-llahut

Sheshit Islam ata njihen

Që binë m’shehadet me gojë

Bâjnë dhe pes farzet që dihen

E nuk i lanë pa nevojë.

Me kto bashkë ata numrohen

Që dunë m’e mbajtë gjithnji besën

Ke Zoti nuk ç‘kujdesohen

Dhe prej tij s’e hjekin shpresën

Kush ndoj gjâ t’fesë t’a mohojë

Ose t’a çnderojë me fjalë

Kush Islam mos t’a numrojë

Se ai prej dinit ka dalë.

Shtyllat e Imanit

Besova  Zotn e Mâdhnueshëm,

Engjëjt, dhe librat e atij,

Dhe Pejgamberët e forcuëshëm

Me (Muxhize) mrekullij

Edhe ditën e Mahsherit

Që do t’njallmi t’shifen punët,

I besova edhe kaderit:

Vin prej Zotit t’mira e dhunët.

Nji me kta gjasht sende mblidhen

Gjitha çâshtjet e besimit

Zemrat t’ona me kta lidhen

Tu’i thanë kshtu pafar ndryshimit.

Besimi në Zotin e vërtetë

Besimi n’Zotn e vërtetë

Bâhet si ka ba vetë emër

Që âsht nji pa shoq e t’metë

Kshtu m’e vërtetue me zemër.

Zot! të dimë m’ata sifate

Që n’Kurant na i ke kallxuë

Nuk t’a mendojmë vehten T’Ate

Se s’mundemi m’e kuptue.

Mjafton për ne kshtu me t’ditë

Me ata emna e vetija

Me kaq’ dije e kaq’ dritë

Na gënjen mendja e vetëdija.

Zot’ ynë ka mâ t’bukurit emna

Thirret orë e m’ças gjithkundi

Ka dhe mâ t’plotët mbiemna

Madhnisë Tij s’i gjindet fundi.